„Twórcy i użytkownicy herbów szybko zwrócili uwagę, że czytelność znaków znakomicie można podnieść poprzez uwypuklenie jego charakterystycznych elementów.”²

„Ten znany współczesnym projektantom zabieg stosowali powszechnie średniowieczni twórcy herbów. Jedna z najbardziej znanych figur, orzeł heraldyczny, znacznie odbiega od swego ptasiego pierwowzoru. Wizualnymi cechami charakterystycznymi tego drapieżnego ptaka są silny dziób i pazury. Znajduje to odbicie w znaku heraldycznym, który mocno podkreśla właśnie te elementy.

Heraldyzacja formy wpływała na stylizację przedstawienia godeł. Komponowane wyobrażenia często były dalekie od realizmu, tworzyły jednak znaki jednoznacznie kojarzone i prawidłowo odczytywane przez ówczesnych odbiorców. Heraldyka tworzyła także figury, które nie znajdowały swych odniesień w otaczającym świecie. Godła te otrzymywały własne nazwy i spotykane były wyłącznie w znakach heraldycznych.”³

Zarówno w przeszłości, jak i dziś, istotną rolę spełnia wykorzystywanie przez organizację jednolitej kolorystyki. „Korzenie współczesnych rozwiązań dobrze czytelnych układów barw tkwią w regule alternacji, która zabraniała kładzenia barw na barwę i metalu na metal. Poza nielicznymi rozwiązaniami z zastosowaniem czerni, stanowiącymi wyjątek od reguły alternacji, ówczesne układy barw odpowiadają ściśle obecnym wymogom projektowania. Porównując najczęściej występujące zestawienia tynktur heraldycznych z wynikami badań czytelności kolorów, widać wyraźnie, jak bardzo średniowieczna praktyka odpowiada współczesnym standardom.”⁴

Analogie do umieszczania w firmowych logo symboli branży, produktów czy istotnych cech przedsiębiorstwa, a także stosowanie przez wiele firm znaków abstrakcyjnych, są bardzo wyraźne.